Υποφέρεις... Σαν να σε τρυπάει μια τεράστια βελόνα ακριβώς στο κέντρο της καρδιάς. Ο χτύπος επιβραδύνεται, μα ο πόνος δυναμώνει. Τι είναι; Από που προέρχεται; Και γιατί πονάει τόσο; Έχεις συνηθίσει στην ιδέα του να σου λείπει.
Σαν απλά μια μέρα να χάθηκε! Δεν αντιλαμβάνεσαι την έννοια του θανάτου του. Ούτε νομίζω ποτέ θα συμβιβαστείς με αυτή την έννοια. Είναι απλά σαν να εξαφανίστηκε. Σαν να πήγε ένα πολύ μακρινό και σημαντικό ταξίδι. Ίσως από την άλλη μπορεί να τον απήγαγαν οι κακοί (σαν παιδί σκεφτεσαι από μέσα σου). Και ανυπομωνείς. Ζείς , κυριολεκτικά, για την στιγμή που θα γυρισεί.
Πόσες φορές έχεις κοιτάξει την πόρτα με την ψευδαίσθηση ότι γύρισε; Ότι τώρα θα χτυπήσει το κουδούνι; Και άλλες πόσες, έχεις ξυπνήσει μέσα στα άγρια χαράματα με την ιδέα, αυτή, να πραγματοποιείται σαν όνειρο; Ξυπνάς. Κοιτάς. Και βλέπεις απλά την φιγούρα του στην κορνίζα. Πουθενα αλλού. Όνειρο ήταν λες. Και με συγκρατημένα δάκρυα στο πρόσωπο σου, κουκουλώνεσαι σφιχτά και ξανακοιμάσαι.
Και η απορία μου σε αυτό το σημείο. Όταν ένας άνθρωπος χάνεται, η αγάπη που πηγαίνει; Σε αυτή την αγάπη που τρέφουν μεταξύ τους αναφέρομαι. Που πάει τελικά; Μήπως αυτή είναι που μεταμφιέζεται στον οδυνηρό αυτό πόνο;
Τελικά ίσως αυτό πονάει! Όχι συνεχόμενα φυσικα. Ανάλογα πάντα και με το χρονικό διάστημα που έχει περάσει. Ξέρεις απο εκείνη την πιο δύσκολη και σημαντική μέρα της ζωής σου. Απο τον χαμό του. Μπορεί να πονάει το ότι υπάρχουν κάποια δευτερόλεπτα. Που αντιλαμβάνεσαι αυτό, που όλη σου τη ζωή υποστηρίζεις ότι συνειδητοποιείς, και βιώνεις κανονικά. Ενώ στην ουσία δεν το αντιλήφθηκες ποτέ ολοκληρωτικά. Απλά το προσποιείσαι.
Χάθηκε για πάντα. Δεν θα ξαναγυρίσει. Δεν θα ακούσεις πότε πραγματικά την φωνή του. Δεν θα αισθανθείς την αγκαλιά του. Δεν θα δεις πότε αυτό το γεμάτο αγάπη βλέμμα του. Αυτό πονάει. Αυτό σε σκοτωνει. Η συνείδητοποίηση της πιο σκληρής σου πραγματικότητας.
Και στην συνέχεια. Επανέρχεται η αίσθηση του ψεύδους. Όλα μέσα σου καθησυχάζονται και με ένα περίεργο τρόπο αυτοθεραπεύονται. Δεν γίνεται να χάθηκε.Υπάρχει. Είναι εκεί. Είναι η αδυναμία που σε δυναμώνει σε κάθε δύσκολη σου στιγμη. Και εκεί ξανά παίρνεις πνοή σαν σώμα και ψυχή.
16 χρόνια αργότερα και ακόμα δεν πέρασε. Τον φώναζα "Μπαμπά". Αν χάθηκε κάποιος το ίδιο μοναδικός για εσένα, τίποτα δεν θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, όσες λέξεις και να ξοδέψω. Θα σου εκμυστηρευτώ απλά, ότι δεν θα σταματήσει ποτέ όσα χρόνια και να περάσουν. Ούτε θα γίνει ποτέ πιο εύκολο. Απλά εσύ θα γίνεις πιο δυνατός. Στο χέρι σου θα είναι να προστατευτείς από τις σκέψεις που σε περιβάλλουν. Να ανακαλύψεις έναν σημαντικό λόγο να ζεις. Να βρεις, λιτά, πνοή στην περηφάνια που θα του έδινες αν σε έβλεπε. Και που ξέρεις ίσως τελικά σε βλέπει.
Και τέλος, ίσως εκεί να πηγαίνει η αγάπη. Στην ώθηση της ζωής, της ανάσας και της σιωπηρής καθοδήγησης για την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Χαμογέλα, πιστεύω θα το ήθελε.
With love, Inessa...
No comments:
Post a Comment