"Μου λείπεις" φωνάζει η ψυχή μα δεν ακούει κανείς... Ίσως δεν διαπερνά ο ήχος της καρδιάς μου, τους ανθρώπους... Και έτσι απλά, κυλά μια σταγόνα από αλάτι και νερό στο πρόσωπό μου... Αναρωτιόμουν πάντα γιατί τα δάκρυα είναι αλμυρά, ίσως φταίει που τους έχουν πάρει τη γλύκα, για αυτό και τρέχουν.. Συναισθήματα πλημμύρισε η καρδιά και ξεχειλίζει... Ο ήρωας του εαυτού μου έχασε τις υπερδυνάμεις του.. Και παρακαλά κάποιον να τον σώσει... Αν θα βρεθεί έγκαιρα είναι το ερώτημα... Αν πάλι όχι η καθημερινότητα θα περικυκλώσει το συναίσθημα και η μάσκα με το χαμόγελο θα φορεθεί στο πρόσωπο... Μόνο που τώρα ίσως καλυφτώ από αδυναμία παρά από δύναμη... Και να φανταστείς, λυπόμουν αυτούς που χάνουν μια μάχη και παύουν να ελπίζουν, δεν συνεχίζουν... Στα όρια να γίνω αυτό ακριβώς που λυπόμουν... Λόγια φτωχά να περιγράψουν το συναίσθημα.. Δεν είναι ανανεώσιμος πόρος τελικά η δύναμη της καρδιάς, εξαντλείται... "Σώσε με" φωνάζει, γιατί καίγεται.. Δώσε μου λίγη δύναμη και έτοιμη θα μαι όχι μόνο να σηκωθώ αλλά και να τρέξω.. Μόνο που τώρα πια λιποθυμά η ψυχή από τον πόνο... Και ψάχνει αγκαλιά να την κρατήσει...
Μια κατάθεση ψυχής που σωτηρία της η αγάπη...
