Αυτό το αίσθημα που όλα είναι καλά και εσένα κάτι σου λείπει... Ίσως φταίει αυτό ακριβώς, το ότι όλα είναι απλά καλά, βαρετά καλά, σπαστικά καλά, σκέτο καλά.. Η ένταση έχει χαθεί στις αναμνήσεις.. Λείπει αυτό το παραπάνω, αυτό το ιδανικό.. Αυτό που σε αγγίζει στη ψυχή και...... Αυτό.. Απλά και μόνο που σε αγγίζει... Και αναρωτιέσαι που θα το βρεις.. "Πού θα σε βρω βασικά...;;; Μα που να ψάξω να σε βρω όταν μου λείπεις..;;;" Ότι άλλο προσπαθείς είναι περιττό.. Λείπει αυτό το εξιδανικευμένο.. Που όταν το έχεις γευτεί όλα τα άλλα μοιάζουν μικρά.. Μικρά και ασήμαντα... Και είναι αυτή η σκέψη που περιτριγυρίζει στο μυαλό σου, ότι μόνο με έναν άνθρωπο είσαι ο απόλυτος εαυτός σου.. Έχει, όμως, γρατσουνίσει η βελόνα το βινύλιο της καρδιάς και έχει καταστρέψει το τραγούδι... Ένα τραγούδι που κυμαίνεται ανάμεσα στο πρόσφατο παρελθόν και στο μέλλον.. Και είναι και αυτό το "είμαστε καλά" που παρασέρνει τις σκέψεις σε ψευδαισθήσεις απόλυτης χαράς ή πόνου.. Αρκεί να νιώθεις ζωντανός με κάθε τίμημα.. Οι εκδοχές, δύο, ή αρκούμαστε στο απλό καθημερινό και υγιή "καλά" ή ρισκάρουμε για το ακραίο, το έντονο, το ιδανικό, το όνειρο που όμως μπορεί να αποβεί σε εφιάλτη... Η επιλογή δικιά σας.. Καληνύχτα...
